BONMA
Toen mij vader trouwde met « Gilleke » gingen ze te voet naar het stadhuis, daarna was het een groot feest bij de oudste zuster van vader.
Door het trouwen met « Gilleke » komen we in « flash back » weer terecht in de jaren 1800, bij Bomma, de moeder van Gilleke.
Het was een kleine kranige vrouw, welke vijf kinderen had groot gebracht. Toen ze nog jong was hadden haar ouders in Lokeren een « afspanning ». Het was nog in de tijd dat de”voermans “ goederen transporteerden van de ene stad naar de andere, met paard en kar. In zo een afspanning kon men een stukje eten, wat slapen en er was ook Vers stro voor de paarden. Nu zouden we spreken van « routiers » en van « motels ». Bomma trouwde een leraar aan een niet-katolieke school. Leraar bleef hij echter niet lang, want in Lokeren smeet men met paardestront naar zulke lieden zonder geloof. Stel u voor : een « leraar zónder God » en dan nog les geven aan een « school zonder geloof ». Hij werd letterlijk gebroodroofd. Het werd erger met de dag en uiteindelijk zijn ze naar Gent « gevlucht ».
Het waren moeilijke jaren. Maar bompa bleef toch niet werkloos toezien. Les geven ging niet meer, maar hij moest geld verdienen voor zijn kroost. Hij begon in de « velo's ».
Maar daar hadden we weer die verdomde oorlog. Bompa overleefde die niet. Hij stierf aan kanker en bomma zat daar met haar vijf kinderen. Een paar konden reeds uit werken, maar de andere waren nog snotneuzen. Dan gingen de groten maar werken voor de kleine. Bomma had het heus niet zo gemakkelijk met haar kornuiten. Maar ze leefde lang. Ikzelf ging soms als kind met haar naar de cinema, daar hield ze van. Dan sliep ik in haar huis en 's morgens maakte ze lekkere koffie en ik kreeg dan speculooskoekjes. Het was daar natuurlijk beter dan thuis.
Is ze gelukkig geweest, wie zal het zeggen. Als het eens niet vlotte sneed ze zich in koleire een boterham en dacht « dat ze allemaal mijn kont kussen, verdomme ». Ze had het niet gemakkelijk met haar vijf schavuiten, dat is waar.
AKTIVISME
« ... Verkondig hoe, eendrachtig sterk onwrikbaar, één in wil en werk trotsch, in der tijden glorie, levend naar eigen Vlaamschen aard. Jong Vlaanderen rijst in gulden waart, ter toekomst, ter victorie en treedt, vol jonge majesteit, vrij langsch den weg ter Eeuwigheid... ». Uit « Gulden Dageraad », bij de plechtigheid ter gelegenheid van de opening van de Vlaamse Hogeschool ».
Niet alleen veel intellectuelen en kunstenaars liepen er in, al wat te Gent in die periode in de « Uil » verkeerde.
Zo ook Gilleke, die nog aan de Belgische vlag had gehangen omdat ze de kleinste was uit de groep, en de « Leeuwen » verscheurden dan de driekleur, waarschijnlijk met grote Vlaamsche honger.
Ze snapten niet dat het de Duitsers waren die te Gent in 1916 de Vlaamse Hogeschool tot stand hadden gebracht. Maar ze waren jong en vol idealisme, ze waren wild van romantisme.
Ze konden niet weten waar, veel later, de « Vlaamse strijd » van de aktivisten zou uitmonden. Ze waren zo jong.
11 maart 1976
Jan VERWEST.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten